TDP Stage 5 Seix – Qéurigut

Een rustige nacht brengt ons wederom zon in de morgen. Een prima ontbijt vormt de basis voor weer een dag en la velo! Aujourdhui een makkelijk dagje volgens de intimi, ben benieuwd heb natuurlijk inside information van mijn Garmin 😉 mij fukken ze niet. Col de Agnes, ja die ken ik nog wel van vroeger, maar die waren van Agnes uit Gemért :-). Het is erg rustig op de weg en we komen er achter dat het een nationale rustdag is vanwege een of andere Patron, beschermheilige. Denken we aan de gasole? In de klim die gelijk 10% op de teller zet, komende 3km, komt de bus naar beneden? Waarschijnlijk een achterligger met panne, Est possible. Verder door naar de summit, daar waar de GPM ligt! Woow wat een prachtige klim, wat een natuur, kortom adembenemend! Mijn voorganger scheld in zichzelf, en ik schiet in de lach… HoHo houdt die hartslag onder controle. Als de GPM wordt gepasseerd wordt ik verrast door de klanken van een voor mij bekende! Talvin Sighn, hier op col de Agnes? Jawel 2 hippies uit Toulouse laten het uit de speakers klinken, en een blik in hun voiture leert mij dat ze al enige tijd hierboven bivakeren. Een enkeling van ons vind het maar al te interessant en nemen plaats in de
hippiemobiel. Waar is non Dieu onze captain met de Loc nu? Petit peut de gasole svp, zal ie wel gezegd hebben toen ie de Loc tot de nok toe afvulde, en realiseerde dat er nog 2 druppels inzaten…. Op de col, en op een nationale feestdag… Als dat niet het tarten van het lot is…
Er werd afscheid genomen van de hipsters, die ons prachtig hebben zien afdalen, zeker na onze verhalen dat wij de 80, ja allemachtig prachtig, km/u wel eens ff zouden aantikken. Wederom adembenemend! Meertjes, rotsen, rotswanden, paarden, koeien alles! Fabeltastisch!
Een korte klim bracht ons wederom boven daar waar why paraglider walhalla leek te zijn, dat moet toch ook een super belevenis zijn. Honger de bonger, Bokito en foto’s op naar de lunchplek. Ergens in la douce france. Met een moyenne van zo’n 37 in het uur ging het richting Tarascon, lunch werd iets buiten deze plaats genuttigd, welke bij vele zwaar op de maag kwam liggen zeker met het vooruitzicht dat we de Pailhéres zouden gaan klimmen vanuit Ax le Therme. En Trén (in treintje) werd over een autoroute richting Ax gereden. Gasole en le Lolly of te wel gas op die lollie.
Dwars door het centrum, en BAMM el Pailhéres!, 19,9km met een gemiddelde van 8,8%. De laatste van de vakantie dus pas de probleme… Wel non Dieu! Wat een afschuwelijke puist… Pfff je suis desolate… 10% op een plateau wat dus vlak lijkt, paff mental tick numero une… Het houdt daarna niet meer op, kilometers ver kan gekeken worden, en mijn voorganger vordert gestaag. Paff, paff, paff “insane in the membrane, go insane cause i got no brain…” “Back by public demand, he’s now rocking with a…. ” Echt niet repertoire c’est fini… Zwoegend de GPM over, ijs en ijskoud plaatsnemend in de bus, wachten op de andere randonneurs. Martelaars van de weg, la Forcats de la route.
Done!! Op naar het magnifieke Querigut, met welgeteld 132 inwoners, een snelle rekensom leert dat vriendin van mij en ikzelf…. Never mind 😉
Allemaal een eigen lits, waarna de volgende gevleugelde uitspraak, Monsieur et madame, Mon lits craque enormement… Oftewel mijn bed kraakt als de el… Het dinner laat helaas te wensen over want er wordt paella geserveerd, en haut Pyrenees? Lesson une, géén vis in de bergen svp, tenminste geen frute de la mare!