TDP Stage 2 Lurbe St. Christau – Pierrefit

Bonjour Christau, waarschijnlijk bedoeld als Christian. Een blik uit de raam bracht een grauw en nat beeld.. Eerst maar weer eens een petit dejeuner, en dan zien we verder, nog steeds hopend op zonnestralen die ons zouden verblijden. Helaas dus, dus weer de hamvraag, wat trekken we aan, “regenjas, te warm je blaast je op”, “windstopper, nee man! We zijn zo aan de voet van de Marie de Wit” “armstukken en beenstukken, veel te warm en wat een gedoe” dus een dilemma, enfin een van ons verscheen in een kompleet regenpak… Ja hallo, wat is er nu allemaal besproken? Goed slechts in windstopper aan de rit voor de koninginnen rit begonnen. Eerste col op het menu de col Marie Blanque, wat een fijn colletje, jaha idd de eerste 6km… En toen begon het, zut alors, 9,10,11,9 procent als % ja.. Hadden we dus niet verwacht, of ja aan tafel natuurlijk géén probleem, maar in het echie… Op de col een paar foto’s incl. , verdomme zoek ik het woord nog steeds – elftal foto voor wielrenners -, gemaakt en toen vanuit de mist, wederom de mist in ;-). Door naar numero deux van de dag, de col d’aubisque. De laatste zes letters met toevoeging zou lekker smaken bij koffie, maar een col van dit formaat dien je met respect uit te spreken. Het inmiddels recedieve tafereel, stoppen onder aan de Col, bokito’s naar binnen werken, jasje, armstukje, extra shirt etc uit, en hoppa Lets go. Lokale uitbaatster was niet gelukkig en wilde dat we a, ophoepelde met de bus voor haar deur, b, ophoepelde met de fietsen voor haar deur, c, ophoepelde met eigenlijk al onze Ollandse Roemel… Vive la France! Startend op droog asfalt werden we al gauw getrakteerd op de bekende mist en nattigheid. 16,6km met een gemiddelde van 7,5% klinkt leuk, maar de crux zit hem in gemiddelde… Dus met regelmaat 9-10%. De laatste 2 bochten, hairpins, epingles of wat dan ook brachten een magnifiek uitzicht, badend in de zon… Voor luttele seconden wel te verstaan. De bekende foto’s werden genomen, en lunch werd genoten onder relikwieën van weleer, of waren het artifacts? Afdaling zoals gekomen in de mist, tis dat we schapen, koeien en paarden tegenkwamen anders zou je al snel aan een Amerikaanse kaskraker, juist die van de gorilla’s, denken. Na een stuk of 10 bochten om de decente, was ie eindelijk daar, de Plaque ter eren van de verijzenis van Wim van Est. Eenieder kent de wereldbekende slogan, “Wim’s hart stond stil maar zijn Pontiac tikte nog”. Wim was even daarvoor en op de plek waar wij nu stonden rechtdoor de afgrond ingereden… Ooops die heeft echt geluk gehad, en zijn Pontiac ook. Vervolgens rustig en veilig afgedaald, zicht was soms niet meer dan zo’n 75mtr. Om zo de laatse Col, Col de Soulor te bedwingen, “Wanneer begint ie nu eigenlijk?” “Moet ik ff naar het binnenbad schakelen” “Och we zijn er al” oftewel een col die vergeten kan worden. Afdalend naar Argelés, waar de locale markt roet in de route gooide dus na een 2-tal km niet alle schaapjes op het droge. Alles hersteld en toen en blocque naar hotel Touriste in Pierrefitte. Moeder des huizes verzorgde was en avond eten, dus u begrijpt het, ondergetekende ligt inmiddels lekker in bed. Stijf van de schrik voor de dag van morgen, Stage 3 de Koniginnen rit, de etappe Reine 😉 oftewel, Col de Tourmalet, Col de Aspin en Col de Peyresourde…
Morgen meer!

Au revoir, bon soir en bon reves…